προσφάλλομαι

Μ

σφάλλω εκ τών προτέρων («ἵνα τοῑς προσφαλεῑσιν ἐκεῑνοι τήν... διόρθωσιν εἰσαγάγωσιν», Θεοφύλ. Σ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + σφάλλομαι «πλανώμαι, κάνω λάθος»].